...Διάλεξα , αντίθετα , τη δικαιοσύνη , για να παραμείνω πιστός στη γη . Εξακολουθώ να πιστεύω πως αυτός ο κόσμος δεν έχει ανώτερο νόημα . Γνωρίζω όμως πως κάτι σ' αυτόν έχει νόημα , κι αυτό είναι ο άνθρωπος , γιατί είναι το μόνο πλάσμα που απαιτεί να έχει νόημα . Τούτος ο κόσμος κατέχει τουλάχιστον την αλήθεια του ανθρώπου , και καθήκον μας είναι να τον δικαιώσουμε ενάντια στο ίδιο του το πεπρωμένο .
...Διότι η δύναμή σας βρισκόταν στην απελπισία σας . Από τη στιγμή που είναι μόνη , πραγματική , σίγουρη για τον εαυτό της , αδυσώπητη στις συνέπειές της , η απελπισία έχει ανελέητη ισχύ . Εκείνη μας συνέτριψε όσο διστάζαμε κι είχαμε ακόμα στα μάτια μας ευτυχισμένες εικόνες . Σκεφτόμασταν πως η ευτυχία είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση που κερδίζουμε ενάντια στο πεπρωμένο που μας επιβλήθηκε . Ακόμα και στην ήττα αυτή η νοσταλγία δεν μας εγκατέλειπε .
...Χρειάστηκε να μπούμε στη φιλοσοφία σας , να σας μοιάσουμε λίγο . Διαλέξατε τον ηρωισμό δίχως συγκεκριμένο προορισμό , διότι είναι η μόνη αξία που απομένει σε ένα κόσμο που έχασε το νόημά του . Και , διαλέγοντάς τον για σας , τον διαλέξατε για όλους εμάς . Αναγκαστήκαμε να σας μιμηθούμε για να μην πεθάνουμε . Αντιληφθήκαμε όμως πως η υπεροχή μας απέναντί σας ήταν ότι είχαμε έναν προορισμό . Τώρα που τελειώνουν όλ' αυτά , μπορούμε να σας πούμε κάτι που μάθαμε : ο ηρωισμός δεν είναι σπουδαίο πράγμα , η ευτυχία είναι πιο δύσκολη .
...Σας πολεμώ επειδή η λογική σας είναι εγκληματική σαν την καρδιά σας ....Για να είμαστε εντάξει με τα πιστεύω μας , αναγκαζόμαστε να σεβαστούμε σε εσάς ό,τι εσείς δεν σέβεστε στους άλλους . Για πολύ καιρό , αυτό υπήρξε το πλεονέκτημά σας , εφόσον σκοτώνετε πιο εύκολα από εμάς . Κι αυτό θα είναι πάντα το κέρδος όσων σας μοιάζουν .
...Να λοιπόν η δύναμή μας : να σκεφτόμαστε όπως κι εσείς πάνω στα άδυτα του κόσμου , να μην αρνιόμαστε τίποτα από το δράμα μας , μα έχοντας συνάμα περισώσει την ιδέα του ανθρώπου , μετά από αυτήν την πανωλεθρία της νοημοσύνης , να αντλούμε το αστείρευτο κουράγιο για αναγέννηση .
...Ξέρω πως ο ουρανός που στάθηκε αδιάφορος στις απαίσιες νίκες σας θα παραμείνει απαράλλαχτος και στη δίκαιη ήττα σας . Ακόμα και σήμερα δεν περιμένω τίποτα απ' αυτόν . Τουλάχιστον , όμως , θα έχουμε συμβάλει στη διάσωση της ανθρώπινης ύπαρξης από τη μοναξιά όπου θέλετε να τη ρίξετε . Επειδή περιφρονήσατε την πίστη στον άνθρωπο , ήρθε τώρα η σειρά σας να πεθάνετε σωρηδόν , μόνοι κι εγκαταλειμμένοι . Τώρα, μπορώ να σας πω αντίο .
(Αλμπέρ Καμύ , "Σκέψεις για την τρομοκρατία" , Καστανιώτη , 2003, Σελ. 41-44)
