Άκου , ανθρωπάκο.

Σε φοβάμαι ανθρωπάκο . Σε τρέμω , επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας . Σε φοβάμαι  επειδή το κυριότερο μέλημά σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου . Είσαι άρρωστος ανθρωπάκο , άρρωστος βαριά . Δε φταις εσύ γι ' αυτό , μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς . Θα ' χες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου , αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου . Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δε θα ήταν ικανή να σε συντρίψει , αν διέθετες στην καθημερινή σου ζωή έστω και μία στάλα αυτοσεβασμό . Αν συνειδητοποιούσες , πραγματικά συνειδητοποιούσες , πως χωρίς εσένα η ζωή δεν θα συνέχιζε ούτε μία ώρα . Στο είπε αυτό ο ελευθερωτής σου ; Σε αποκάλεσε "Προλετάριο του Κόσμου" αλλά δεν σου είπε ότι εσύ , και μόνον εσύ , είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου (και όχι για την τιμή της πατρίδας σου).

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι εσύ αναγορεύεις τα ανθρωπάκια σου σε καταπιεστές , και φοράς το αγκάθινο στεφάνι του μαρτυρίου στους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους . Ότι τους σταυρώνεις και τους λιθοβολείς , ή τους αναγκάζεις σε λιμοκτονία . Ότι δεν τους σκέφτεσαι ποτέ , ούτε λογαριάζεις όσα έκαναν για σένα . Ότι δεν έχεις ιδέα σε ποιου χρωστάς όσα απολαμβάνεις στη ζωή . 

"Πριν σε εμπιστευτώ πρέπει να μάθω τι πρεσβεύεις". 

("Άκου ανθρωπάκο" , Wilhelm Reich , Ιαμβλιχός 2006 , σελ 19)  

Subcomandante Markos

"Ο ζαπατισμός , περισσότερο από ένα παράδειγμα προς μίμηση , είναι ένα σύμπτωμα . Η εξέγερση ρης 1ης Ιανουαρίου 1994 σημαίνει ότι ένα μέρος του πληθυσμού της Λατινικής Αμερικής αρνείται να αποδεχθεί τη λογική της σιωπηρής εξαφάνισης . Ο ζαπατισμός δεν είναι ο κανόνας που λέει στους αυτόχθονες των άλλων χωρών τι πρέπει να κάνουν . Μοιραζόμαστε μάλλον το ίδιο αίσθημα περιθωριοποίησης και αποκλεισμού . Έτσι που η επιθυμία για αντίσταση μας κάνει να λέμε : δεν θέλουμε ο κόσμος να συνεχίσει χωρίς εμάς , δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε . Αλλά , ούτε θέλουμε να πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε. Είναι μία διαδικασία επιβεβαίωσης της διαφοράς μας . Ο αγώνας των αυτοχθόνων της Λατινικής Αμερικής είναι η επιθυμία για επιβεβαίωση : θέλουμε να συμμετέχουμε στη νέα ιστορία, στην ιστορία του κόσμου , έχουμε κάτι να πούμε και δεν έχουμε τη διάθεση να γίνουμε αυτό που θέλετε να είμαστε . Δεν θέλουμε να μεταμορφωθούμε σε άτομα , η αξία των οποίων στην κοινωνική κλίμακα θα καθορίζεται αππό την αγοραστική και την παραγωγική δύναμη . "

(Μάρκος , Η εξεγερμένη αξιοπρέπεια , Ιγνάσιο Ραμονέ  , Εκδόσεις του Εικοστού πρώτου , 2001 ,  Σελ.54) Η υπογράμμιση δική μου .  

Ιδού η κυβέρνηση .

Το να σε κυβερνούν σημαίνει να υποβάλλεσαι σε παρακολούθηση , έρευνα , κατασκοπεία , καθοδήγηση, νόμους , κανονισμούς , δογματισμό , κήρυγμα , φορολόγηση , εκτίμηση , τιμή , λογοκρισία , διαταγές από άτομα που δεν έχουν ούτε τίτλο ούτε γνώση ούτε αρετή . Το να σε κυβερνούν σημαίνει να υποβάλλεσαι , με κάθε πράξη , με κάθε συναλλαγή , σε καταγραφή , καταχώριση , απογραφή , διατίμηση, σφράγισμα , λάξευμα , παράβολο , κατοχύρωση , πτυχίο , εξουσιοδότηση , σχολιασμό , έκθεση , χαλιναγώγηση , αναμόρφωση , επιδιόρθωση , διόρθωση . Σημαίνει , κάτω από το πρόσχημα της κοινής ωφέλειας και εν ονόματι του γενικού συμφέροντος , να εξαναγκάζεσαι σε συνεισφορά , άσκηση , γδάρσιμο , εκμετάλλευση ,μονοπώλιο , λεηλασία , παραπλάνηση , κλοπή . Έπειτα , με την παραμικρή αντίσταση , με την πρώτη λέξη διαμαρτυρίας , σε περιορισμό , πρόστιμο , ταπείνωση , διασυρμό  , δίωξη , κακομεταχείριση , ξυλοδαρμό , αφοπλισμό , ακινητοποίηση , φυλάκιση , τουφεκισμό, πυροβολισμό , δίκη , καταδίκη , εξορία , θυσία , ξεπούλημα , προδοσία και , ως αποκορύφωμα , σε κοροϊδία , γελοιοποίηση , καθύβριση , ατίμωση . Ιδού η κυβέρνηση , ιδού η ηθική της, ιδού η δικαιοσύνη της . 

(Πιερ Ζοζέφ Προυντόν , Γενική Ιδέα της επανάστασης στον 19ο αιώνα) .

Τέταρτο Γράμμα .

...Διάλεξα , αντίθετα , τη δικαιοσύνη , για να παραμείνω πιστός στη γη . Εξακολουθώ να πιστεύω πως αυτός ο κόσμος δεν έχει ανώτερο νόημα . Γνωρίζω όμως πως κάτι σ' αυτόν έχει νόημα , κι αυτό είναι ο άνθρωπος , γιατί είναι το μόνο πλάσμα που απαιτεί να έχει νόημα . Τούτος ο κόσμος κατέχει τουλάχιστον την αλήθεια του ανθρώπου , και καθήκον μας είναι να τον δικαιώσουμε ενάντια στο ίδιο του το πεπρωμένο . 

...Διότι η δύναμή σας βρισκόταν στην απελπισία σας . Από τη στιγμή που είναι μόνη , πραγματική , σίγουρη για τον εαυτό της , αδυσώπητη στις συνέπειές της , η απελπισία έχει ανελέητη ισχύ . Εκείνη μας συνέτριψε όσο διστάζαμε κι είχαμε ακόμα στα μάτια μας ευτυχισμένες εικόνες . Σκεφτόμασταν πως η ευτυχία είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση που κερδίζουμε ενάντια στο πεπρωμένο που μας επιβλήθηκε . Ακόμα και στην ήττα αυτή η νοσταλγία δεν μας εγκατέλειπε . 

...Χρειάστηκε να μπούμε στη φιλοσοφία σας , να σας μοιάσουμε λίγο . Διαλέξατε τον ηρωισμό δίχως συγκεκριμένο προορισμό , διότι είναι η μόνη αξία που απομένει σε ένα κόσμο που έχασε το νόημά του . Και , διαλέγοντάς τον για σας , τον διαλέξατε για όλους εμάς . Αναγκαστήκαμε να σας μιμηθούμε για να μην πεθάνουμε . Αντιληφθήκαμε όμως πως η υπεροχή μας απέναντί σας ήταν ότι είχαμε έναν προορισμό . Τώρα που τελειώνουν όλ' αυτά , μπορούμε να σας πούμε κάτι που μάθαμε : ο ηρωισμός δεν είναι σπουδαίο πράγμα , η ευτυχία είναι πιο δύσκολη . 

...Σας πολεμώ επειδή η λογική σας είναι εγκληματική σαν την καρδιά σας ....Για να είμαστε εντάξει με τα πιστεύω μας , αναγκαζόμαστε να σεβαστούμε σε εσάς ό,τι εσείς δεν σέβεστε στους άλλους . Για πολύ καιρό , αυτό υπήρξε το πλεονέκτημά σας , εφόσον σκοτώνετε πιο εύκολα από εμάς . Κι αυτό θα είναι πάντα το κέρδος όσων σας μοιάζουν . 

...Να λοιπόν η δύναμή μας : να σκεφτόμαστε όπως κι εσείς πάνω στα άδυτα του κόσμου , να μην αρνιόμαστε τίποτα από το δράμα μας , μα έχοντας συνάμα περισώσει την ιδέα του ανθρώπου , μετά από αυτήν την πανωλεθρία της νοημοσύνης , να αντλούμε το αστείρευτο κουράγιο για αναγέννηση . 

...Ξέρω πως ο ουρανός που στάθηκε αδιάφορος στις απαίσιες νίκες σας θα παραμείνει απαράλλαχτος και στη δίκαιη ήττα σας . Ακόμα και σήμερα δεν περιμένω τίποτα απ' αυτόν . Τουλάχιστον , όμως , θα έχουμε συμβάλει στη διάσωση της ανθρώπινης ύπαρξης από τη μοναξιά όπου θέλετε να τη ρίξετε . Επειδή περιφρονήσατε την πίστη στον άνθρωπο , ήρθε τώρα η σειρά σας να πεθάνετε σωρηδόν , μόνοι κι εγκαταλειμμένοι . Τώρα, μπορώ να σας πω αντίο .

(Αλμπέρ Καμύ , "Σκέψεις για την τρομοκρατία" , Καστανιώτη , 2003, Σελ. 41-44) 

   

GUY DEBORD-(ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ)

"Bene vixit is , qui potuit , cum voluit mori : Όποιος μπόρεσε να πεθάνει όποτε το ήθελε , έζησε μία καλή ζωή". Ιδού μία έξοχη απόφανση του Ποπύλιου Σύρου , η οποία κάλλιστα θα μπορούσε αν την αντιστρέψουμε να συνοψίσει τον βίο του Γάλλου θεωρητικού και επαναστάτη Guy Debord . Όποιος έζησε μια καλή ζωή, μπόρεσε να πεθάνει όποτε το ήθελε . Πράγματι ο Debord έζησε μια καλή ζωή , μια πλούσια ζωή . Και πράγματι μπόρεσε να πεθάνει όποτε το ήθελε . Ήδη από την εφηβεία του θέλησε να είναι ένας διαλεκτικός , ένας άνθρωπος της υπέρβασης , του ξεπεράσματος . Οι σταθμοί του βίου του και του έργου του - πάντα αξεχώριστα στην περίπτωσή του-δείχνουν ότι θέλησε και μπόρεσε να υπερβεί τις κυρίαρχες συμβάσεις των καιρών του , θέλησε και μπόρεσε να υπερβεί όσους δεσμούς -είτε συναισθηματικούς είτε κοινωνικούς-απείλησαν την ελευθερία του, την οποία ήθελε αδιαπραγμάτευτη και , κυρίως , πρακτική , συγκεκριμένη , και όχι αφηρημένη όπως καμώνονται ότι τη θέλουν τόσοι και τόσοι κατ' επίφασην υπέρμαχοί της -θέλησε και μπόρεσε να υπερβεί τις δεσπόζουσες και παντοδύναμες τότε , αυταπάτες μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου - τέλος , να υπερβεί τον ίδιο τον θάνατο , αρνούμενος να υποταγή στην αυθεντία του ("και ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία..."τραγούδησε κάποτε ο ποιητής Dylan Thomas) , αρνούμενος την αυθαιρεσία του θανάτου , αρνούμενος την ασχήμια του . Κάνοντας την στιγμή του θανάτου του ένα ακόμη ορόσημο του βίου και του έργου του . Κάνοντας την αυτοκτονία του μιαν όμορφη ευγενική χειρονομία , όπως είπε η πρώτη γυναίκα του , η Michele Bernstein , ένα όμορφο ευγενικό δώρο , όπως είπε η τελευταία σύντροφος της ζωή του , η Alice Becker-Ho .

(Γ.Ι. ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ , Guy Debord , Printa-Εκ βαθέων , 2001 , Σελ . 19-20 .)     

Τα Σταυροδρόμια του Λαβύρινθου.

          Δεν θα μπορούσα να ανοίξω αυτό το blog χωρίς να αναρτήσω πρώτα από όλα , κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη . "Τα Σταυροδρόμια του Λαβυρίνθου" είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του και το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος του προλόγου :

      "Μέσα στον κόσμο της ζωής μπορούμε να ρωτήσουμε , και να ρωτάμε γιατί...; ή τι είναι...; Η απάντηση είναι πολλές φορές αβέβαιη . Τι είναι αυτό το λευκό αντικείμενο εκεί κάτω ; Είναι ο γιος του Κλέωνος , λέει ο Αριστοτέλης , "...τούτω δε [το λευκό αντικείμενο] συμβέβηκεν υιώ Κλέωνος είναι".(Αριστοτέλης , Περί ψυχής , ΙΙΙ , 1,425α, 26-27). Δεν ρωτάμε όμως αυτό που ρωτάει ο Αριστοτέλης : τι είναι οράν , τι είναι αυτό που βλέπουμε , τι είναι αυτός που βλέπει ; Ακόμα λιγότερο ρωτάμε : τι είναι αυτό το ίδιο το ερώτημα και το ερώτημα εν γένει ; 

         "Μόλις το ρωτήσουμε αυτό , η περιοχή αλλάζει . Δεν είμαστε πια μέσα στον κόσμο της ζωής , μέσα στο τοπίο που μένει σταθερό και αδιατάρακτο κι όταν ακόμα το αναστατώνει η πιο βίαιη κίνηση , στο οποίο θα μπορούσαμε να περιφέρουμε το βλέμμα μας σύμφωνα μ' ένα διατεταγμένο πριν-μετά . Το φως του κάμπου χάθηκε , τα βουνά που προσδιόριζαν τα όριά του δεν βρίσκονται πια εκεί , το αρίφνητο γέλιο της ελληνικής θάλασσας δεν ακούγεται πια . Τίποτα δεν είναι απλώς τοποθετημένο δίπλα σε κάτι άλλο , το πιο κοντινό είναι το ποιο μακρινό , οι διακλαδώσεις δεν διαδέχονται πια η μία την άλλη , υπάρχουν συγχρόνως και η μία εισχωρεί στην άλλη . Η είσοδος του Λαβύρινθου είναι αμέσως ένα από τα κέντρα του , ή μάλλον δεν ξέρουμε πια αν είναι κέντρο , τι είναι κέντρο . Σκοτεινές στοές εκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις , μπερδεύονται με άλλες που έρχονται ποιος ξέρει από που και που ίσως δεν οδηγούν πουθενά . Δεν έπρεπε να δρασκελίσουμε το κατώφλι αυτό , έπρεπε να μείνουμε απ' έξω . Αλλά δεν είμαστε πια καν βέβαιοι αν δεν το έχουμε ανέκαθεν δρασκελίσει  , αν οι κίτρινες και λευκές κηλίδες των ασφοδέλων , που επανέρχονται κάπου κάπου να μας ταράξουν , έχουν ποτέ υπάρξει αλλού και όχι μόνο στην εσωτερική πλευρά των βλεφάρων μας . Η μοναδική εκλογή που μας απομένει είναι να χωθούμε στη μια στοά κι όχι στην άλλα , χωρίς να ξέρουμε που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν , ούτε αν μας ξαναφέρνουν εσαεί στο ίδιο αυτό σταυροδρόμι ή σ' ένα άλλο εντελώς πανομοιότυπο . 

        "Σκεφτόμαστε δεν σημαίνει βγαίνουμε από το σπήλαιο , ούτε ότι αντικαθιστούμε την αβεβαιότητα των σκιών με τα ευδιάκριτα περιγράμματα των ίδιων των πραγμάτων , το τρεμουλιαστό φέγγος μιας φλόγας με το φως του αληθινού ήλιου . Σημαίνει μπαίνουμε στον Λαβύρινθο , πιο συγκεκριμένα κάνουμε να είναι και να φαίνεται ένας Λαβύρινθος , ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει "ξαπλωμένοι ανάμεσα στα λουλούδια , ατενίζοντας τον ουρανό" (Rilke, Immer wieder...).Σημαίνει χανόμαστε μέσα στις στοές , που υπάρχουν μόνο επειδή τις σκάβουμε ακούραστα εμείς , περιστρεφόμαστε στο βάθος ενός αδιεξόδου του οποίου η είσοδος έχει κλείσει πίσω από τα βήματά μας - ώσπου η περιστροφή αυτή να ανοίξει ανεξήγητα βατές ρωγμές στο εσωτερικό τοίχωμα . 

          "Ασφαλώς , κάτι σημαντικό ήθελε να δηλώσει ο μύθος όταν παρουσίαζε τον Λαβύρινθο ως έργο του Δαιδάλου , ενός ανθρώπου ."  (Κορνήλιος Καστοριάδης , Τα Σταυροδρόμια του Λαβυρίνθου, Ύψιλον/βιβλία , σελ.7-8) 

              

Η μοναχική γραφή .

Εδώ και μερικά χρόνια άρχισα να γράφω κάποιες σκέψεις μου στο χαρτί . Όχι γιατί ήθελα ή θέλω να γίνουν γνωστές , αλλά γιατί θέλω να υπάρχει κάτι από μένα όταν δεν θα υπάρχω εγώ . Δυστυχώς όμως , η μόρφωση που έχω δεν μου επιτρέπει να φτιάχνω αυτό που λέμε "έναν καλό γραπτό λόγο". Έτσι άρχισα να γράφω κείμενα , αντιγράφοντας μεγάλους φιλόσοφους , ή διανοητές με στόχο να κάνω περισσότερο γνωστά τα κείμενά τους , όσο μπορώ . Τώρα πλέον με το "γράψε - γράψε" πιστεύω πως μπορώ να κάνω εντελώς δικά μου κείμενα , χωρίς να αντιγράφω φράσεις και λέξεις , επηρεασμένος όμως πάντα από τους διανοητές που μελέτησα και συνεχίζω να μελετώ . Σε αυτό το blog λοιπόν , θα αναρτώ αποσπάσματα από τα κείμενα που έχω μελετήσει , αυτούσια και με την κατάλληλη παραπομπή , ώστε αν κάποιος θέλει να μπορεί να βρει το βιβλίο και να ψάξει περισσότερο . Αν πάλι δεν τα διαβάσει κανείς που είναι και το πιθανότερο , θα συνεχίσω αυτό που λέει και ο τίτλος : τη μοναχική γραφή .
 Ξεκαθαρίζω πως δεν είμαι συγγραφέας αλλά "αντιγραφέας" και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό αφού δεν παρουσιάζω τίποτε ως δικό μου αλλά και ούτε παραποιώ ή αλλάζω αυτά που είναι γραμμένα στο βιβλίο από το οποίο προέρχονται .